Μετά την επίσημη ανακοίνωση της ΕΛΑΣ για την εξιχνίαση της υπόθεσης, ένας χείμαρος οργής και θλίψης άρχισε να κυλάει στα social media. Ειπώθηκαν πολλά, αρκετά εκ των οποίων ξεχώρισα και αποθήκευσα για περαιτέρω ανάλυση. Ορισμένα ήταν ανούσια και κάποια ακόμα προέρχονται από ακροδεξιούς τύπους που ακόμα και τώρα, δεν μπορούν να αποδεχθούν το προφανές. Οτι 50 γυναίκες ηλικίας 16-44 δολοφονούνται από τον πρώην ή νυν σύντροφό τους κάθε εβδομάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ολος αυτός ο όχλος των social media, αρκετές φορές δεν σε αφήνει να δεις καθαρά, να συγκροτήσεις τις σκέψεις σου, να τις βάλεις σε μερικές αράδες και τελικά να τις δημοσιεύσεις. Πέφτει στην παγίδα των δημόσιων συζητήσεων στο Facebook και το Τwitter, συζητήσεις που τελικά δεν βγάζουν πουθενά, παρά μόνο σε τσακωμούς, σε λάθος συμπεράσματα και τελικά στο… τίποτα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να κλείσω τα πάντα και να τοποθετήσω τις σκέψεις μου σε ένα σύντομο κείμενο (όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, με δεδομένο πως οι αναλύσεις μπορούν να είναι ατελείωτες).

Τελικά είναι γυναικοκτονία; Το βασικό ερώτημα των τελευταίων ωρών, που επί της ουσίας δεν θα έπρεπε να έχει τεθεί ποτέ στο τραπέζι, καθώς η απάντηση τελικά είναι προφανής. Είναι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ, τελεία και παύλα.

Αυτή τη φορά το θύμα μιας γυναικοκτονίας ήταν η Καρολάιν και μόνο αυτό θα πρέπει να συζητάμε πια. Το ξέρω, είναι δύσκολο, να μην επεκτείνεσαι και σε άλλα μονοπάτια της υπόθεσης, αλλά οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων – μαζί και εγώ – ασχολούμενοι με την ουσία.

Η γυναικοκτονία είναι η… μη επίσημα αναγνωρισμένη ανθρωποκτονία από πρόθεση σε βάρος μιας γυναίκας που εξόργισε ή απλά ενόχλησε τον θύτη της. Μια τέτοια ήταν και αυτή των Γλυκών Νερών.

Και από την άλλη; Ενα ακόμα “καλό παιδί ” που δολοφόνησε μια γυναίκα, που σκηνοθέτησε τη δολοφονία της, που υποκρίθηκε για μέρες, που προσπάθησε με τον πιο αισχρό τρόπο να μείνει ατιμώρητος.

H oργή έχει αντικαταστήσει, όσο περνάει ο χρόνος, το πρώτο σοκ της είδησης. Γιατί πολύ απλά το “καλό παιδί” ήταν ο δολοφόνος εξ αρχής, ασχέτως αν δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, ασχέτως αν όλοι το λέγαμε ψιθυριστά. Οχι, τελικά δεν είναι ούτε άρρωστος, ούτε και τέρας. Τέτοια δείγματα βρίσκονται απλά ανάμεσα μας και παίρνουν δύναμη από όλα τα ερωτηματικά που διαβάσαμε στα κεντρικά ΜΜΕ και που αναμεταδίδονταν στα πεζοδρόμια και στις καφετέριες.

Οφείλουμε σαν κοινωνία να κατανοήσουμε άμεσα την έννοια, να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα και ο δολοφόνος να τιμωρηθεί όπως του αρμόζει. Η “θυσία” της Καρολάιν θα πρέπει να γίνει ο φάρος για ένα καλύτερο αύριο, διότι ο Μπάμπης δεν είναι η εξαίρεση, είναι η εικόνα που αντικρίσαμε κοιτώντας τον καθρέφτη.

Σε αυτό δεν είστε μόνες!

Αντώνης Σουκαράς