Εμείς πίσω από τις μάσκες , με βλέμμα τις περισσότερες φορές φοβισμένο.

Και όταν κάποιες φορές ξεχνιέται ο φόβος, ο τρόμος, η έγνοια, σκάει το πρώτο αθώο χαμόγελο της ζωής που συνεχίζεται με οποιονδήποτε τρόπο και οποιαδήποτε συνθήκη.

Στην λαική, στην ζυγαριά των εμπόρων, σε ένα κέρασμα τσίπουρου για Καλό Πάσχα.

Τελικά , πειθαρχήσαμε.

Κάτσαμε σπίτι, στοιχηθήκαμε στις ουρές, φορέσαμε γάντια , βάλαμε μάσκες ..

Και όταν δεν βρήκαμε ,φτιάξαμε.

Μαζί με τον δικό μας φόβο και η έγνοια των φιλοξενούμενων στις δομές. Που δεν γνωρίζουν. Που δεν έχουν ενημερωθεί.
Που θα τους φαίνεται παράδοξο, πώς εμείς αυτό τον καιρό προσπαθούμε να κρύψουμε τα πρόσωπά μας.
Δεν γνωρίζουν, γιατί αν γνώριζαν και εκείνοι θα είχαν καλυφθεί.

Παραμονές Πάσχα.
Η άνοιξη στήνει χορό…και εμείς εδώ προσπαθούμε να διασκεδάσουμε την θλίψη και τον εγκλεισμό μας.

Την αγωνία για το αύριο.
Όμως αυτό το αθώο χαμόγελο μου αρκεί…Αυτό το κουρασμένο βλέμμα, δεν μπορεί,  βλέπει το πραγματικό νόημα της ζωής για να χαμογελάει.
Ας γίνει δύναμη και σύνθημα. 

Η ζωή είναι ωραία. Με οποιανδήποτε συνθήκη.

Τζ. Σουκ.

φωτογραφίες Βασίλης Ψωμάς