Θα μου πεις και πού θα πας με το αντισηπτικό στο χέρι;
Θα σου απαντήσω πως αυτό το εξωδόχαρτο είναι που ματώνει τις ημέρες μου και τσαλακώνει την υπόστασή μου, έγκλειστη βλέπεις, έχω ευαισθησίες.
Και αυτές οι ευαισθησίες και η ευερεθιστότητά μου, έχουν βουλιάξει πολλάκις μέσα σε μια ζύμη έτοιμη για φούρνισμα! 
Διότι πόσα βιβλία να διαβάσεις, πόσα σφουγγαρίσματα να κάνεις , πόσα σταυρόλεξα να λύσεις, πόσες κουρτίνες να πλύνεις δεν εκτονώνεσαι αδελφέ μου!

Φούρνισμα πατριώτη, το μυστικό για να μην οδηγηθείς στην τρέλα καθώς ακούς Τσιόδρα και Χαρδαλιά μαζί, που όσο περνάει ο καιρός, δεν ξέρω, θέλω να αλλαξουν ύφος να δω τον Τσιόδρα θυμωμένο και τον Χαρδαλιά με ύφος Χάρι Πότερ για να μην πλήξω.

Νομίζω πως όλη η ελληνική επαρχία και όλη η επαρχία του πλανήτη, για να γίνω πιο συγκεκριμένη,  αντιστέκεται στην πανδημία φουρνίζοντας και ξεφουρνίζοντας αρτοσκευάσματα. 

Ανακαλυψε το σύμπαν  το ζύμωμα ως ένα είδος διαλογισμού.

Θέλω την ψυχική μου ισρορροπία, ζυμώνω ψωμί.
Όχι εκείνο το πονηρό της γάστρας που βάζεις την ζύμη ξάπλα και γίνεται καρβέλι, ψωμί ζυμωτό, της πεθεράς μου,να ενώνεις τις μπουνιές σου και να θαρρείς πως εκείνη την ώρα είσαι στον πρώτο γύρο με αντιμέτωπο τον Ρόκυ Μπαλμπόα.
Ψωμί σε ρόλο οικογενειακού συμβούλου ,ψωμί σε ρόλο διαιτητή, ψωμί την ώρα που έρχεται το σύνδρομο πανικού.
Το αποτέλεσμα απο τέτοιο ζύμωμα είναι θαυμάσιο.
Το φωτογραφίζεις, το ανεβάζεις , παίρνεις θαυμαστά σχόλια, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου και πας για ύπνο.
Η αποθέωση της μαγιάς, πατριώτη στα χέρια διαταραγμένων προσωπικοτήτων! 
Γιατί, δεν μπορεί, μια διαταραχή την έχουμε!Πώς ξύπνησε μέσα μου ο φούρναρης;

Πιο πολλές οι αγορές μαγιάς, πληροφορούμαι, παρά αυτές των αντισηπτικών. Μέχρι που η μαγιά πήρε των ομματιών της και κρύφτηκε από τις απελπισμένες των σούπερ μάρκετ.
Το ζύμωμα γέμισε τις ώρες της καραντίνας μας.
Η ανία έσπασε με τις πίτες. 
Θυμάμαι με συγκίνηση ακόμα, όλες τις έγκλειστες να πανηγυρίζουμε για τις πίτες με το λεπτό φύλλο, για την ,μυρωδιά της ζύμης με την διαφορετική γέμιση.
Ανταλλαγή συνταγών και αναστέναγμα ζυγαριών, μέχρι που και αυτές  έγιναν συνήθεια και μελαγχολία, μέχρι που ήλθαν τα κουλούρια της σαρακοστής.
Βουτιά στις παιδικές μνήμες.
Στις μυρωδιές, στις συνταγές της οκάς.
Δεν σου συζητώ για το πόσα λαδοκούλουρα φουρνήθηκαν φέτος τον μήνα Μάρτιο και Απρίλιο.
Αν ήταν διαδήλωση θα άφηνε εποχή στην πλατεία Συντάγματος.
Οι αρτοποιοί ζητούν πλέον το επίδομα των 800 ευρώ ως δοκιμαζόμενος κλάδος.

Ώσπου και αυτά στο μάταιο κόσμο της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας έπαυσαν απο την ατζέντα μας.
Το έσκασαν απο τη λαμαρίνα!

Το συμπέρασμα είναι σαφές: ο εγκλεισμός στο σπίτι μας μετέτρεψε σε φουρνάρηδες.
Ζυμώνουμε, φουρνίζουμε και ξεφουρνίζουμε αβέρτα, και το αλεύρι και η μαγιά πάνε κι έρχονται.
Όχι μόνο εμείς, όλος ο πλανήτης. Η λέξη bread σημείωσε ιστορικό υψηλό στα Google Trends, εν μέσω καραντίνας.
Η κατανάλωση του αλευριού σημείωσε αύξηση 152,4% (πηγή IRI), ενώ οι παραγωγοί αυτών των προϊόντων δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στην αυξημένη ζήτηση της αγοράς.
 Γιατί το ρίξαμε στο ζύμωμα; 
Και πώς να μην το ρίξουμε αγάπη μου;
Είναι εύκολη η καθημερινότητά μας;
Το ζύμωμα έχει ρόλο δημιουργικό αλλά και συμβολικό!
Ουδείς γνωρίζει ποιον φουρνίζεις καθημερινά και ξεφουρνίζεις.
Εσύ όμως μετά απο αυτή την ιεροτελεστία μαλακώνεις. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος..Μοιράζεις τα ιμάτιά σου !Το ψωμί σου!Το κουλουράκι σου!Την πρασόπιτά σου!
Φαντάσου τι κάνεις για το τσουρέκι σου!
Ούτε το παιδί σου δεν πρόσεχες έτσι!
Η φροντίδα της ζύμης – μωρό, να ζυμωθεί, να κρυφτεί,  να ξεκουραστεί , να γίνει όμορφο και  μυρωδάτο..

Σκέψεις και ευχές καθώς βυθίζουμε τα χέρια στο ζωντανό ζυμάρι.
Πόσες ευχές φέτος σε πόσα τσουρέκια πατριώτη;
Πόσοι τα έφαγαν, πόσοι τα απαρνήθηκαν, πόσες ζύμες έμειναν… στο δρόμο,πόσες νοικοκυρές έπαθαν υπερκόπωση και τενοντίτιδα απο το πολύ τσουρέκι;
Η Τζούλια Πόνσμπι, συγγραφέας του βιβλίου «The Art of Mindful Baking», το έχει μελετήσει το θέμα. Το ζύμωμα ψωμιού αποσπά το μυαλό από τις σκέψεις και μας συνδέει με το σώμα, σου λέει. Επειτα, για να δημιουργήσεις μια ζύμη, αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν με τον δικό τους ρυθμό και τα παρατηρείς. 
Αναγκαστικά, περιμένεις: να διαλυθεί η μαγιά, να γίνει το προζύμι, να φουσκώσει η ζύμη. Είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό που συνήθως κάνουμε, να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα, λέει η Πόνσμπι.

Με τον δικό της τρόπο,δηλαδή,  η ζύμη μας υπενθυμίζει ότι τα πράγματα θα συμβούν όταν θα είναι έτοιμα. Οσο περισσότερο το αποδέχεσαι αυτό, τόσο λιγότερο βασανίζεσαι.
Κατάλαβες λοιπόν, γιατί δεν πήγε τσάμπα τόσο ζύμωμα!