Και κατόπιν ήλθε κι οβελίας ο σουβλιστός. 
Η διαδικασία ετελέσθη σε ταράτσες, αυλές και κτήματα.
Διότι ο Έλληνας όταν είναι στεναχωρημένος, πώς να σου το πω, του ανοίγει η όρεξη!
Και αυτός ο εκλεισμός τον στεναχώρησε.
Γι αυτό και οι ουρές στα χασάπικα, τα ατέλειωτα τσιγκέλια, τα αρνάκια που δεν γλίτωσαν, τα κοκορέτσια και οι γαρδούμπες..

Πού βρέθηκε τόση όρεξη; Ρωτήθηκαν ακόμα και οι διατροφολόγοι! Στο άγχος απεφάνθησαν και εγώ σέβομαι την επιστημοσύνη!

Τσουγκρίσαμε μέσω βιντεοκλήσεων  και τραγουδήσαμε Πρωτοψάλτη με παραλλαγή  “Είμαστε ακόμα ζωντανοί – φέρε μας ακόμα ένα αρνί”.

Το τραπέζι της Λαμπρής συγκεκριμένο! Εστρώθη εορταστικά, με την χοληστερίνη ξάπλα και προσεφέρθη απλόχερα, παραδοσιακά και περήφανα.

Η χώρα, παρά το γεγονός πως βρίσκεται  σε καραντίνα λόγω πανδημίας, άπλωσε τα κάρβουνά της και δημιούργησε τα δικά της νέφη ,τα δικά της πρόσκαιρα  “αναχώματα ” στον κορωνοϊό,στα διεγγέλματα και   στους εγχώριους παρατηρητές που  συντάσσουν  την”λυπητερή “.

Ο λαός έπιασε δουλειά από το ξημέρωμα να κάνει το γλέντι του αεροστεγώς, να ξεχάσει τα πρόσφατα και δυσάρεστα, να συνδυάσει τις εποχές με την ιστορία και να δει στην τελική τον οβελία εφαλτήριο αντίστασης!
Κι όσο γύριζε η σούβλα και ψηνόταν ο οβελίας και τα κοκορέτσια, τόσο η φουστανέλα μεγάλωνε, γινόταν εσωτερική εξέγερση ..
Το μουστάκι μεγάλωνε απέναντι στην πανδημία, στον Χαρδαλιά και στα δυσάρεστα μελλούμενα του Κυριάκου..

Κι εκεί που το τσάμικο θέριευε και όλοι έπιναν “εις υγείαν δική μας και του Τσιόδρα”, οι ρεπόρτερ κροτάλιζαν  μετρώντας  τον συνωστισμό γύρω από το τραπέζι της Λαμπρής, σε μια ρημαγμένη πόλη.

Κι εκεί που το κοκορέτσι ρόδιζε , τα σενάρια για την μεγάλη κρίση που έρχεται ξεπηδούσαν ως υπόνοιες  στο πασχαλιάτικο μήνυμα του Κυριάκου, συνδυασμένο με φοβισμένο μάτι και αφηρημένο λόγο και ένα άσχετο χαμόγελο να κάνει τραμπάλα.

Όλα πίσω πίσω τα ρίχνει στο σούβλισμα και στην ψησταριά ο Έλληνας! 
Μπροστά  μόνο το τώρα, οι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα, που έγιναν ξαφνικά  αριθμοί μιας μακάβριας λίστας μπροστά μας μόνο η αληθινή εικόνα, οι αγωνιστές των ΜΕΘ, οι γιατροί μας, οι νοσοκόμοι μας κι ένα σύστημα που ακόμα δεν έχει επανδρωθεί.

Στην μνήμη μας μόνο αυτά. Τα ευχαριστώ μόνο σε κάποιους και στις αιφνίδιες αντοχές μας.

Και που λες,
Το κρασί άφθονο έρεε, σε αντίθεση με την αφυδατωμένη σκέψη των αρχόντων.
Σε αντίθεση με τις λέξεις που φτώχυναν από την παρακμή.

Κι επειδή έρχονται και άλλα δύσκολα που μόνοι μας καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε και να λύσουμε, πάρτε βαθειές ανάσες στο δύσκολο αυτό μονοπάτι που πρέπει να ξαναδιαβούμε, έχοντας ως σύμμαχο  και παρηγορητή τον καλό μας καιρό..
Εχοντας πίστη στην ιδιοσυγκρασία μας “Να ξαναγεννιόμαστε μέσα από τις στάχτες μας!”

Και αφού οι περισσότεροι μάλλον ξεφύγαμε του κορωνοϊού, ας πορευτούμε με την εικόνα και την φωνή του αλησμόνητου Δημήτρη Χόρν, όταν έλεγε δυνατά, πηγαία, αγανακτισμένα κι αισιόδοξα:“Μια ζωή την έχουμε !”

Χρόνια Πολλά!