Να σκάσω είμαι. Ακούς εκεί να μας επιβάλλουν καλά και ντε την βρωμιά τους ως σύμβολο ωραιότητας. Αντί να καταλάβουν πως έχουν υποχρέωση να λαμπιρίζουν σαν το φως στη φαλάκρα του παππού μου, νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα να καλλιεργούν κανταΐφι πολίτικο.

Είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζουν το μόνο πρότυπο, που είναι το κρανίου τόπος από τον καιρό της Κλεοπάτρας;

Ποιες είναι όλες αυτές που θα μας πάρουν τα ηνία από την πρωτοκαθεδρία και μας κάνουν να νιώθουμε άβολα και να χαλνάνε την αισθητική μας, παραβιάζοντας το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην δική μας ομορφιά;

Γυρίζουμε εμείς την τρίχα μέσα στο δέρμα με ξυραφομηχανές, αποτριχωτικές ταινίες και κρέμες σαν αρνί την Κυριακή του Πάσχα και ξοδεύουμε περιουσίες στα λέιζερ για να προσαρμοστούμε στα πρότυπα της κοινωνίας, να έρθει η κάθε θηλυκή χιμπατζής να κυκλοφορεί ελεύθερα με τη φλοκάτη της μασχάλης δίχως πόνο μπρος στα κάλλη.

Τώρα αν το μοντέλο του ξυρισμένου θηλυκού δεν κατακρίνεται το ίδιο – έως καθόλου – όπως του αξύριστου θηλυκού ή του ξυρισμένου άρρενα, αυτό είναι γεγονός εντελώς συμπτωματικό.

Όπως και να έχει, διακυβεύεται η ισορροπία του κοινωνικού γίγνεσθαι με το γεγονός της απουσίας ή της παρουσίας ξυρίσματος, αυτό είναι πασιφανές.

Άλλωστε είναι στη φύση μας να ξυριζόμαστε ως γυναίκες. Τώρα αν η φύτρα μας μεγαλώνει όπως και στα αντρικά σώματα, αυτό είναι κόντρα στη βιολογία, όλοι το ξέρουν αυτό.

Η κοινωνία κινδυνεύει από τις γυναικείες τρίχες γιατί πασχίζει με αυταπάρνηση να εποπτεύει το γυναικείο κορμί σε όλες του τις πτυχές. Τελικά οι τρίχες, είναι πιο πολιτικές και από την πολιτική.