Αλλο ένα χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν έδινε μεγάλη σημασία στην ποσότητα της ύλης, γιατί μπορούσε να καταλάβει ότι όταν δεν ξέρεις τι σου γίνεται είναι προτιμότερο να αφομοιώσεις δυο σημαντικά γεγονότα παρά να παίρνεις πληροφορίες που θα τις ξεχάσεις με το που βγεις από την τάξη – και αυτό, αν τις άκουσες όσο ήσουν μέσα. Το βασικότερο όμως ήταν ότι κατάφερε να χτίσει ειλικρινείς και δυνατές σχέσεις με τους μαθητές του. Ηξερε ότι ακόμα και το πιο ασήμαντο εφηβικό πρόβλημα για μας, τότε, ήταν ολόκληρος ο κόσμος.

Ηξερε επίσης ότι σε αυτή την ηλικία υπήρχαν μέρες που για τον οποιοδήποτε λόγο, σοβαρό ή μη, δεν θέλαμε να βρισκόμαστε μέσα στην τάξη. Το αποδείκνυε κάθε φορά που άφηνε στην άκρη το μάθημα Ιστορίας και καθόταν με απόλυτη σοβαρότητα να συζητήσει μαζί μας για ό,τι μας απασχολούσε. Το αποδείκνυε κάθε φορά που δεν μας έκανε παρατήρηση, δεν μας έκοβε βαθμούς και δεν μας έβγαζε έξω επειδή δεν είχαμε όρεξη να παρακολουθήσουμε και προτιμούσαμε να διαβάσουμε ένα άσχετο βιβλίο μέσα στην τάξη.

Από αυτόν τον άνθρωπο έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Εμαθα πράγματα τα οποία ούτε υποχρεωμένος ήταν να μου πει ούτε ήταν η δουλειά του να μου τα πει. Είχαμε φιλική σχέση μαζί του και εκτός σχολείου και είναι από τους ανθρώπους που σεβόμουν και θα σέβομαι για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Γιατί σε αυτή την απόλυτη αποτυχία της Ελληνικής Εκπαίδευσης κατάφερε να μας μορφώσει και να μηδενίσει το χάσμα που είχαν οι γενιές μας. Αν τότε μέσα στην τάξη μας υπήρχε μια κάμερα, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Πέρα από την αυτονόητη παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, για τις κάμερες αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Για την κάμερα αυτός ο άνθρωπος αδιαφορεί για τις επιδόσεις, αδιαφορεί για την ύλη, αδιαφορεί για την ίδια τη δομή της εκπαίδευσης, αφού για την κάμερα αυτός ο άνθρωπος τεμπελιάζει, κάνοντας ψιλή κουβέντα με τους μαθητές, σπαταλάει διδακτικές ώρες και δεν ενθαρρύνει την πειθαρχία.

Κι όμως, όλοι πειθαρχούμε και όλοι μαθαίνουμε.

Παντελής Πρωτοπαπάς