Τις τελευταίες μέρες γίνεται ντόρος με την διατύπωσή του μιλώντας σε νέους επιχειρηματίες όταν τους συμβούλεψε να μην τους ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα αλλά να βλέπουν τη ζωή πιο σφαιρικά, πιο ολιστικά. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που αναπτύσσει τέτοιου είδους ρητορική. Το Νοέμβρη του 2020 είχε πει πως γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους, ενώ αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2011, είχε αναγνωρίσει ότι δεν έχει αναγκαστεί να ζήσει με 800 ευρώ τον μήνα και ελπίζει να μην χρειαστεί.

Όπως πριν από 11 χρόνια έτσι και τις προάλλες ο κύριος Μητσοτάκης ήταν ειλικρινής. Αναγνωρίζει ότι ανήκει σε μια ανώτερη τάξη, που δεν έχει αναγκαστεί όχι να ζήσει με 800 ευρώ αλλά ούτε να αναζητήσει δουλειά, να χτυπήσει πόρτες για να αφήσει ένα βιογραφικό, να μετρά τα κέρματα για να αγοράσει τα χρειώδη, να έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος και να είναι διπλάσιος από τον «εξαρτησιογόνο» μισθό. Δεν έχει ιδέα πως είναι να τελειώνει ο μισθός πριν το μήνα.

Δεν έχει όμως, ούτε καν την ενσυναίσθηση για να αντιληφθεί αυτό που έλεγε -λίγες ώρες αφού συνάντησε τους νέους επιχειρηματίες- σε ένα διαφορετικό κοινό, των αποφοίτων του Boston College: «Να είστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματα σας, αλλά να μην θεωρείτε ότι τα καταφέρατε χωρίς τύχη».

Αδυνατεί να αντιληφθεί, ή δεν τον ενδιαφέρει ότι είναι η τύχη που τον ευνόησε και γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στις ανέσεις και ότι την ίδια στιγμή που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στα παιδιά του ό,τι χρειάζονται, καλές σπουδές, γνωριμίες για να βρίσκουν εύκολα δουλειά, χρήματα, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα χωρίς να έχουν κάτι απ’ όλα αυτά.

Είναι η γενιά των 25 έως 45 που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να μείνουν στη χώρα, που σπούδασαν ή έμαθαν μια τέχνη με τις θυσίες των γονιών τους στα χρόνια της κρίσης, που έστελναν τα βιογραφικά κατά εκατοντάδες και δεν λάμβαναν καν απάντηση, παρά μόνο, στην καλύτερη περίπτωση από αυτοματοποιημένο μήνυμα. Είναι η γενιά των τριαντάρηδων που ζουν ακόμη στο εφηβικό δωμάτιο αλλά και των σαραντάρηδων που προσπαθούν να χωρέσουν τα όνειρά τους σε πενήντα τετραγωνικά. Είναι και η γενιά των εικοσάρηδων που δεν βλέπει από πουθενά φως ή μέλλον και μέσα σ’ όλα αυτά, λοιδορείται, δέχεται αυταρχισμό και καταστολή.

Αυτή είναι η γενιά των ανθρώπων που πρέπει να αντισταθεί στην αντίληψη του Πρωθυπουργού ότι οι κοινωνικές αδικίες είναι νομοτελειακές. Να οργανωθεί και να αντιδράσει, όπως ξέρει, όπως έκανε στο παρελθόν. Όχι με την καθοδήγηση των «σοφών» κάποιου κόμματος, αλλά να προηγηθεί και να τραβήξει όλη την κοινωνία μαζί της. Να απαιτήσει καλά αμειβόμενες δουλειές για όλους και φυσικά όχι ίδιες, ούτε καν ίσες, ευκαιρίες, αλλά κοινωνική δικαιοσύνη. Για να μπορέσουμε να ζούμε, εμείς και τα παιδιά μας σε κοινωνία που δεν θα αμφισβητούνται τα αυτονόητα.

*Βουλευτής Κορινθίας – Τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ