Μην το γελάς καθόλου, γιατί και εσυ μια τούφα γκρι από τις κακουχίες την έχεις αλλά το κρύβεις..

Αρνούμαι να σκεφτώ τι άλλο θα μας συμβεί !

Αλαφιασμένη η χώρα  με τα μπικουτί πηγαίνει πέρα δώθε στο διάδρομο  περιμένοντας να  μάθει… για τις φρεγάτες! Σε παρακαλώ! Όλη η συμφωνία μου δόθηκε γραπτώς, να την δω, να την κρίνω και να κάνω νεύμα του Κυριάκου, να υπογράψει. Τέτοια συμμετοχή στα δρώμενα σου λέω!

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις! Δρω σε Πλήρη σύγχυση! Πρέπει να καθίσω στο ανάκλιντρο ψυχολόγου να με ξεδιπλώσει και γιατί όχι, να με ξελασπώσει!

Όλα ξεκίνησαν με ένα κυκλώνα στην Χαλκιδική που έφερε τις ταβέρνες τούμπα και τις ξαπλώστρες στις σκεπές και του είπα “γούρι, γούρι!” Προφητικό!

Μετά ήλθαν φωτιές και ασθμαίνοντας τις σβήσανε οι εθελοντές των Γερανείων και ουδείς άλλος. Έδιωξα τη σκέψη πως αυτο το βουνό έβγαλε δένδρα μετά από τόσες δεκαετίες και μέσα σε ένα βράδυ απειλήθηκε. Είπα ο κακός μας ο καιρός και πορεύθηκα. Και προχώρησα. Και τα δέχθηκα όλα και τα φυσικά και τα τεχνητά φαινόμενα. Και ήλθε ο Ιανός και μας έπνιξε αλλά δεν το έκανα θέμα , διότι η Μάνδρα είχε ήδη ταριχευθεί για πάσα χρήση.

Αλλά δεν μπορούσα να χρεώσω και κανέναν νέο, αν και όλοι δήλωναν έτοιμοι και άριστοι από χθες.

Και μετά τις πλημμύρες ήλθε η πανδημία. Ο ιός που ξεπήδησε από την Κίνα και έψαχνα τα dvd να βρω την ταινία και να μάθω το φινάλε.. Να πάρω πάνω μου η γυναίκα. Να πάρω πίσω την χαμένη μου αυτοπεποίθηση και λογική. Και κλείστηκα σπίτι. Και έστελνα και μήνυμα ότι βγαίνω με το σκύλο. Και μου χτύπαγε το 112 ενώ έπλενα τα πιάτα για να μου δείξει συντροφικότητα.

Έβαλα και μάσκα. Φιμώθηκα. Όλα φιμώθηκαν αλλά εις γνώση μου . Για μήνες που έγιναν χρόνος και ο χρόνος που μετά έγινε εμβόλιο. Μαζί του γίναμε μια κοινωνία μπολιασμένη.

Και εκεί που έφταιγα εγώ και η ευθύνη μου, και την χαστούκιζα νυχθημερόν, ο χρόνος όλα τα απογύμνωσε και έκανε τα πρόβατα, άλογα. Σαν εκείνα τα πανέμορφα του Φενεού.

Στα χρόνια αυτά ο ιός άλλαζε προσωπεία, διαθέσεις και προτιμήσεις. Και είπα αυτό είναι πόλεμος. Μου το έλεγε και στα διαγγέλματα με ύφος έντρομο!Ο δικός μας πόλεμος. Της γενιάς μας πόλεμος. Και κλείστηκα πάλι στο σπίτι. Και οι θάνατοι γίνανε αριθμοί. Και οι αριθμοί που άκουγα καθημερινά το απόγευμα έγιναν θάνατοι.Και ο φόβος του θανάτου έφερε απώλειες στην δημοκρατία και στην ελεύθερη ζωή.

Στα χρόνια αυτά τα δυο, έμαθα να αισθάνομαι στην πλάτη την ανάσα του θανάτου. Μην το γελάς. Και φόραγα τη μάσκα μου και κρατούσα αποστάσεις.

Οι  πλημμύρες συνεχίστηκαν αλλά δεν τις έβλεπα, ήμουν κρυμμένη. Και όταν βγήκα για ανάσες μιας ελευθερίας υποκειμενικής και με προϋποθέσεις, καιγόταν το σύμπαν.

Άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν φωνάζοντας “Τα αεροπλάνα!!” Αλλά ούτε το 112 δεν μπορούσε να τους κρατήσει το χέρι. Μόνο “εκκενώστε” φωναζε.

Άνθρωποι που άκουσαν για την αναδόμηση της περιοχής τους ζητώντας  στα αποκαΐδια τη ζωή τους.  Ούτε παρόν ,ούτε παρελθόν, μήπως ούτε και μέλλον;

Διότι μέσα στην γενικότερη περιδίνηση εκτός του εαυτού μας  χάνουμε και το βιος μας. Τα σπίτια μας, τις δουλειές μας, τη ζωή μας.

Συλλογίζομαι πως μόνον  τον Αύγουστο  ξεσπιτώθηκαν πόσες χιλιάδες άνθρωποι , ενώ οι κραδασμοί στα έγκατα της γης έφεραν λέει πρωτόγνωρο σεισμό στην Κρήτη.

Σου λέει ο Τσελέντης η επιτάχυνση τούτη λίγο ήθελε για να μας απογειώσει! Και αναρωτιέμαι:Έχει γούστο να μας απογειώσει κιόλας!Θέαμα παγκόσμιο θα γίνουμε. Και εγώ που κοιτώ τις Αλκυονίδες σκέφτομαι, ώρα είναι να περπατήσει και ο Ακροκόρινθος!

2.500 σκηνές, λίγο πριν τις βροχές και το κρύο, μια ανάσα πριν του τέταρτου κύματος της πανδημίας. Αισθάνομαι από τις κακουχίες σαν κακοπερασμένος Απάτσι, που ακόμα και οι ακρίδες μου μοιάζουν κατοικίδια. Μια στοργή, μια αγκαλιά και ένα πιατάκι.

Άναψε φωτιά, από εκείνη την οικολογική, για να φωτίσει το x files που ζω.

Και πες του ηφαιστείου να μην με ξεκουφαίνει. Αν είναι να δώσουμε ένα τέλος, να βάλουμε ένα χεράκι όλοι μαζί. Κάτι η Νίσυρος , το σπρώξιμο των κόκκινων ντελιβεράδων, κάτι η ειδική αποτοξίνωση, κάτι τα εσωτερικά τους και οι δυο κόσμοι , λίγο η κούραση,ο ψυχολόγος που λέγαμε στην αρχή,  λίγο παραπάνω Κεραμέως με δόσεις ισόποσες Πλεύρη, πού πήγαν γυναίκα τα λεφτά μας, να που σε βρήκε η άνοιξη.

Αντε να τελειώνουμε από το κακό το μάτι!

Tζένη Σουκαρά