Αποτυγχάνοντας να αναπτύξουμε και να εμφυσήσουμε αυτές τις αξίες στα παιδιά, ουσιαστικά τα αφήνουμε έρμαια της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του φασισμού.

Είναι επομένως ιερή υποχρέωση του οργανωμένου κράτους, αλλά και ατομική ευθύνη των γονέων να φροντίσουν τα παιδιά να μεγαλώνουν προστατευμένα σε ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από τοξικές σκέψεις και τοξικούς ανθρώπους.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα μάθουν να αποδέχονται να συνυπάρχουν, να συλειτουργούν και να συνεργάζονται αρμονικά σε ένα κοινωνικό υποσύνολο με ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής, διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, διαφορετικής κουλτούρας, διαφορετικού χρώματος κι εν γένει εξωτερικής εμφάνισης.

Η Ελλάδα του σήμερα διαφέρει πολύ από εκείνη 30 χρόνια πριν, δεν διαφέρει όμως με την Ελλάδα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Τότε η απειλή ήταν Μικρασιάτες. Σήμερα είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, που εγκατέλειψαν είτε εμπόλεμες περιοχές, είτε περιοχές που μαστίζονται από την πείνα και την ανέχεια, στην οποία η Δύση τις οδήγησε. Οι άνθρωποι αυτοί εξελίχθηκαν σε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Τουρκία, οι οποίες κάνουν μπαλάκι τις ευθύνες τους, αντιμετωπίζοντας την ίδια στιγμή αθώους και γυναικόπαιδα ως βαρυποινίτες υποχρεώνοντας τους σε εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσεις με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Η Ευρώπη και μπορεί και πρέπει να ανοίξει τα σύνορα της και να δώσει την ευκαιρία στους κατατρεγμένους αυτής της γης να στεριώσουν.

O «ξένος» υπήρξε ανέκαθεν ο εύκολος στόχος και τα παιδιά μιμούμενα συμπεριφορές από το σπίτι, μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά μέσα στο χώρο του σχολείου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτά τα παιδιά, είναι τις περισσότερες φορές και τα ίδια θύματα βίας, την οποία εκτονώνουν σε όποιον θεωρούν αδύναμο -όπως συνήθως συμβαίνει- όπου αδύναμος μπορεί να είναι ο Αλβανός, ο Φιλιππινέζος, ο χοντρός, ο κοντός, ο διαφορετικός.

Το περιστατικό ρατσιστικής βίας που έλαβε χώρα στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών πριν από μερικούς μήνες, όταν ένας πατέρας, καθ᾽ υπόδειξην της κόρης του ξυλοκόπησε άγρια έξω από το σχολείο ένα Φιλιππινέζο συμμαθητή της, δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε με τη δέουσα προσοχή, όπως συμβαίνει βεβαίως στην πλειοψηφία αντιστοίχων περιπτώσεων. Οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι ειδικοί ψυχολόγοι έμειναν αριθμοί πρωτοκόλλου σε αιτήματα που ουδέποτε ικανοποιήθηκαν, όσο και αν φωνάξαμε. Δεν αποκλείεται βέβαια να φταίει το γεγονός ότι το σχολείο αυτό σε ποσοστό άνω του 75 τοις εκατό απαρτίζεται από αλλοδαπά παιδιά και γι αυτό κάποιοι να έκριναν ότι δεν χρήζουν κάποιας μέριμνας, από τη στιγμή που οι γονείς τους δεν μπορούν να αποτιμηθούν σε ψήφους.

Η πολιτεία δεν μπήκε ασπίδα μπροστά από τα παιδιά, διότι όταν μιλάμε για παιδιά, δεν μπορεί να συζητάμε για θύτη και για θύμα, αφού όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως θύματα. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε εν τη γενέσει της, μέσα στα σχολεία, ώστε να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να γίνουμε ξανά μάρτυρες ρατσιστικών επιθέσεων όπως αυτές εις βάρος των Αιγυπτίων αλλιεργατών, όπως αυτές που στοίχησαν τη ζωή στον Σαχζάτ Λουκμάν, τον Ζακ Κωστόπουλο και τον Παύλο Φύσσα.

Κάθε υγιές δημοκρατικό κύτταρο του οργανισμού που συνιστά την κοινωνία αναμένει με κομμένη την ανάσα την απόφαση του Α’ τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που θα καθορίσει το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση εκτός από την καταδίκη των κατηγορουμένων, καθιστά την κοινωνία όμηρο μίας εγκληματικής οργάνωσης, την οποία θα δούμε να ανασυστήνει τις δυνάμεις της με κρατικό χρήμα και με απρόβλεπες συνέπειες.

Η ψήφος μερίδας συνανθρώπων μας, η οποία οδήγησε τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή έγινε όπλο για εγκλήματα ακόμα και κατά της ζωής.
Σε μια περίοδο που το μεταναστευτικό, η πανδημία και η περαιτέρω οικονομική ύφεση που προκάλεσε η τελευταία, έχουν δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για την αναζωπύρωση ακραίων θέσεων, βλέπουμε να υιοθετούνται από επίσημα κυβερνητικά χείλη, απόψεις οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον εθνικό διχασμό.

Η γενιά των παππούδων μας θρήνησε ζωές και περιουσίες εξαιτίας των ναζί και του εμφυλίου σπαραγμού που ακολούθησε. Το βάρος της απόφασης της ελληνικής δικαιοσύνης είναι τέτοιο που θα κρίνει την ιστορία, καθότι οτιδήποτε άλλο εκτός από το να καταλήξουν στην φυλακή όλα τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, θα σημάνει ότι η Θέμις κλείνει τα μάτια ακόμη και σε ένα σενάριο που μπορεί να ακούγεται ακραίο αυτή τη στιγμή, όπως η κατάλυση της δημοκρατίας.

Είναι όμως ακραίο όταν Υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης, όπως ο συμπατριώτης μου, Υφυπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Μανούσος Βολουδάκης διαπραγματεύεται σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό focus το άνοιγμα της Μακρονήσου και της Γυάρου;

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθεί η ιστορία. Έχουμε ιστορικό χρέος να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας να μην κάνουμε ότι δεν ξέραμε, ότι δεν βλέπαμε.

Ο φόβος, η τρομοκρατία και η καταστολή δεν μπορεί να θεωρείται σε καμία περίπτωση κανονικότητα.

Κλείνοντας θέλω να μείνω στις δυο τραγικές φιγούρες που συνάντησα όσες φορές πήγα να παρακολουθήσω από κοντά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, τον πατέρα του Λουκμάν και στη μητέρα του Φύσσα. Το βουβό πένθος τους έγινε επιβλητική περηφάνια, ανείπωτη αξιοπρέπεια κι αστείρευτη δύναμη που ενώνει και κινητοποιεί όλους τους δημοκρατικούς ανθρώπους απέναντι στη φασιστική απειλή.
Νιώσαμε να γινόμαστε ένα με την αγωνία, την απελπισία, την οργή τους και πλέον
περιμένουμε καρτερικά τη δικαίωση των νεκρών παιδιών τους. Αύριο συμπληρώνονται επτά χρόνια από τη μέρα που ο Φύσσας έπεσε νεκρός με ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν ξεχνώ, πως πάγωσε και το δικό μου αίμα τότε στο άκουσμα της είδησης, ήμασταν συνομήλικοι. Ο θάνατος του δημιούργησε ένα ρήγμα στο χρόνο. Ήταν η στιγμή της αλήθειας, της συνειδητοποίησης ότι όταν γυρίζεις την πλάτη στον φασισμό δεν θα αργήσει η ώρα που θα σε χτυπήσει πισώπλατα.

Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν ζητά εκδίκηση, ζητά δικαιοσύνη, όχι για εκείνον, αλλά για τη δημοκρατία.

Ο Παύλος ζει!

Αργυρώ Γιαννουδάκη