Βράδυ Σαββάτου, ενός Μάρτη δύσκολου, γεμάτου απο ειδήσεις και πολύ περισσότερο υπόνοιες για κάτι απροσδιόριστο και δύσκολο που ενδεχομένως να έλθει.

Περιμέναμε εδώ και πολύ καιρό εμείς οι φίλοι του, να γίνει αυτή η παράσταση και όταν πλησίασε καταλάβαμε πως θα γραφόταν στην συλλογική μας μνήμη διότι αφορούσε ένα μεγάλο ραντεβού που κανείς – όσες αντιξοότητες και αν συνέβαιναν – δεν θα έκανε πίσω.

Ούτε εκείνος – ούτε εμείς.

Και έφτασε η ώρα της 114ης παράστασής του!1-1-4 στην Κόρινθο!
Δεν ήταν τυχαία η χθεσινή βραδιά. Και το ξέραμε όλοι, το γνώριζε και εκείνος. Μαζί με τα παιδιά της Σπείρας του.

Εκείνος και τα παιδιά. Κοντεύουν δυο δεκαετίες και συνεχίζουν να σκορπούν πάθος, γέλιο, κέφι. Το ταλέντο και το μπρίο ξεχειλίζουν. Ουράνιες φωνές, ερμηνείες που αγγίζουν το άριστα..

Ακούγοντας και βλέποντας την μακροβιότερη ομάδα του Σταμάτη Κραουνάκη στην σκηνή του “ΕL MUSEO” , τόσο άρτια, με τέτοιο μπρίο, μου ήταν δύσκολο να αντιληφθώ ότι αυτό που έβλεπα συνέβαινε στην…Κόρινθο!

Μερικά πράγματα δεν είναι δεδομένα.Και δεν πρέπει να τα εκλαμβάνουμε έτσι. Είναι ευλογία.Είναι και τύχη. Να βιώνεις αυτό που σου χαρίζει απλόχερα ο Κραουνάκης να σκηνοθετεί, να μεταδίδει την αισθητική και το πάθος του σε κάθε παράσταση.

Φέτος τα τραγούδια αφηγούνται.Στο πρώτο μέρος στο πάλκο βρέθηκαν ο Χρήστος Γεροντίδης, ο Σάκης Καραθανάσης, ο Κώστας Μπουγιώτης, ο Γιώργος Στιβανάκης , οι οποίοι παρέσυραν όλο το μαγαζί με την ζωντάνια και την θεατρικότητά τους και μαζί με την καταπληκτική ορχήστρα,την οποία αποτελούν ο Βάιος Πραπας μπουζούκι – κιθαρα – τραγουδι “ένα βραδυ που βρεχε”
Βασίλης Ντρουμπογιαννης πιάνο
Γιώργος Ταμιωλακης βιολοντσέλο
Δημητρης Ανδρεαδης Πληκτρα
Αλεξανδρος Καμπουρακης Ακορντεόν, δημιούργησαν ένα στιβαρό και συμπαγές ηχητικό αποτέλεσμα με τις φωνές όλων σε πλήρη αρμονία.

Οι ερμηνείες των τραγουδιών, η κινησιολογία των συντελεστών με την διαρκή εναλλαγή των θέσεων στη σκηνή και η εκφραστικότητα των προσώπων ήταν τέτοια, που είχε αρκετά στοιχεία μιούζικαλ και ας απουσίαζαν εντελώς οι διάλογοι.

Το πρόγραμμα στο σύνολο του, αποτελείται από επιλογές των πιο αγαπημένων τραγουδιών της δισκογραφίας του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, δεμένα με εξίσου αγαπημένες διασκευές τραγουδιών. Τραγούδια όπως η «Λίζα», οι «Μοίρες», η «Μαλάμω», το «Ένα βράδυ που ‘βρεχε», το «Τρίτο Στεφάνι» δεμένο με το «Libertango», το «Ξημερώνει Πάλι», το «Σίδερο με ατμό» και άλλα, ξεσήκωσαν το κοινό στο πρώτο μέρος της παράστασης, απελευθέρωσαν και προετοίμασαν το κλίμα για να υποδεχτούμε τον Σταμάτη Κραουνάκη στο δεύτερο μέρος.

Εκείνος ανεβαίνει στη σκηνή και σου γραπώνει τα μάτια με κάθε του κίνηση.

Και μπαίνεις σε όλο το αφήγημα, για τον έρωτα, την ανυπέρβλητη μοναξιά και τη χαρά. Τα είδαμε όλα στο βλέμμα του, στην συγκλονιστική ερμηνεία του, στους ψιθύρους και στις σιωπές του..Στην κραυγή του στο “Αυτή η νύχτα μένει” κάνοντας τον κόσμο και τον καθένα μας χωριστά “ένα μαζί του.”

“Τα μάτια κλείστε , γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή” το τελευταίο τραγούδι..Το αποχαιρετιστήριο..

Μέσα στο σκοτάδι – με όλους εμάς όρθιους να τον χειροκροτούμε…

Μια παράσταση-μετουσίωση του Σταμάτη Κραουνάκη, που όμως άφηνε αναλλοίωτη την διαφορετικότητα του καθενός.

Μια παράσταση που όσο και αν το ήξερα πως έτσι θα γίνει, δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος και τη μαεστρία αυτού του τεράστιου και αστείρευτου ταλέντου.

Καθώς έβλεπα την παράσταση μονολογούσα”Τι έχει κάνει ; Τι γίνεται εδώ;”

Σταμάτη σε ευχαριστούμε για χθες και για τα επόμενα που θα έρθουν.

Τζένη Σουκαρά