Η εβδομάδα των Παθών που μόλις ξεκίνησε αποτελεί μια εβδομάδα χρωματισμένη με γκρίζα χρώματα για όλους τους πιστούς. Ο Ιησούς Χριστός αυτές τις μέρες αμφισβητήθηκε, προδόθηκε, βασανίστηκε και ήρθε αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο υπαρξιακό φόβο, το θάνατο. Παρά τις πανανθρώπινες ιδιότητες του, σήκωσε το δικό του σταυρό, ελπίζοντας στην Ανάσταση.

Ομοίως όλοι μας, σε κάποια περίοδο της ζωής μας, έχουμε διανύσει τη δική μας εβδομάδα των Παθών, έχουμε σηκώσει το δικό μας σταυρό. Ο σταυρός αυτός είναι διαφορετικός και μοναδικός για τον καθένα αλλά ίσως έχει μια κοινή βάση, μια αίσθηση ανημπόριας, αδυναμίας, αδιέξοδου. Μια αίσθηση εσωτερικής κούρασης, παραίτησης, θυμού και φόβου.

Ο σταυρός αυτός έχει αποτυπωμένα τραύματα του παρελθόντος, που όσο και αν προσπαθούμε να τα εξαλείψουμε, τα αγκάθια τους συνεχίζουν να μας πληγώνουν. Είναι τόσο πολύ «φορεμένα», σαν το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού, που νομίζουμε πως είναι ενσωματωμένα πάνω μας, πως μ΄ αυτά θέλουμε δεν θέλουμε θα πορευόμαστε, πως τα πράγματα απλώς έτσι έχουν και για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε είτε κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, αποφεύγοντας τα, είτε τα ωραιοποιούμε (με έκαναν δυνατό/ή!) για να αντέχουμε.

Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι όλη εκείνη η κριτική και η αμφισβήτηση που πήραμε από τους άλλους, τους σημαντικούς άλλους, όταν δεν ικανοποιούνταν ποτέ με αυτά που κάναμε και ζητούσαν το παραπάνω, όταν υπονόμευαν τις δυνατότητες μας κατατάσσοντας μας σε συγκεκριμένους ρόλους και θέσεις, όταν μας απέρριπταν. Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι όταν μας εγκατέλειπαν (κυρίως συναισθηματικά), μας άφηναν μόνους στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα, απαρηγόρητους, αδύναμους και αβοήθητους. Όταν μας ζητούσαν παραπάνω από αυτά που μπορούσαμε και εμείς παλεύαμε ώστε να τους ευχαριστήσουμε και να γίνουμε επιτέλους έστω λίγο σημαντικοί και αποδεκτοί. Όταν δεν μας έδιναν χώρο, χρόνο και φωνή και εμείς έπρεπε να θάβουμε και να θάβουμε , βαθιά…. Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι όλα τα λόγια και οι πράξεις τους που κακοποιούσαν και τραυμάτιζαν τη ψυχή μας, με κάθε τρόπο.

Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι και η εσωτερική πάλη που κάνουμε με τον εαυτό μας…., για να τον γνωρίσουμε, για να τον αποδεχτούμε και να τον αγαπήσουμε…, για να τον φροντίσουμε. Πόσες φορές είναι οι περιπτώσεις που μας φωνάζουμε, που μας μαλώνουμε, που δεν μας ακούμε και μόνο μας κατηγορούμε, φορτώνοντας ακόμα περισσότερο τα βαρίδια του σταυρού που ήδη κουβαλάμε. …. Και ενώ δυσκολευόμαστε, συνεχίζουμε να μας μαστιγώνουμε, όπως οι Ιουδαίοι, για να συνεχίσουμε, δίχως ανάσα, δίχως στάλα νερό.

Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι και όλη η δύσκολη, σκληρή πολλές φορές και απαιτητική καθημερινότητα, που σαν σύγχρονοι πολεμιστές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά.

Ο σταυρός αυτός μπορεί να είναι και όλες εκείνες οι βαθύτερες υπαρξιακές ανησυχίες που ταλανίζουν κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ο φόβος της μοναξιάς και το απροσδόκητο του θανάτου…. Η συνειδητοποίηση του ότι «μόνος σου έρχεσαι σε τούτη τη ζωή και μόνος σου φεύγεις», η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη βεβαιότητα του θανάτου, η οποία αντιπαραβάλλεται με την παντοδυναμία του και την άσκηση ελέγχου στη καθημερινή ζωή.

Ο σταυρός αυτός λοιπόν μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις ή να τις έχει και όλες μαζί…

Όλοι όμως, καθώς διανύουμε τα μονοπάτια των δικών μας παθών κουβαλώντας το σταυρό μας, βαθιά μέσα μας ελπίζουμε και περιμένουμε την Ανάσταση. Η λέξη «ανάσταση» προέρχεται από το ανά + ίστημι και σημαίνει έγερση από τον τάφο. Έτσι, περιμένουμε και εμείς να επέλθει η εσωτερική μας Ανάσταση και να μπορέσουμε να βγούμε από τον εσωτερικό μας τάφο, που μας κρατά δέσμιους σε τραυματικές ιστορίες και μοτίβα. Ελπίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της εσωτερικής μας φυλακής και να ζήσουμε όπως επιθυμούμε πραγματικά, ελεύθεροι, δίπλα στον εαυτό μας και παράλληλα με τους άλλους. Προσδοκούμε να πάψουν να πονάνε όλες οι πληγές, να μπορέσουμε να τις φροντίσουμε και να νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια και ανθεκτικότητα, αν προκύψουν νέοι τραυματισμοί.

Η εσωτερική μας Ανάσταση ισοδυναμεί με Αποκατάσταση, Απελευθέρωση και Αναγέννηση.

Και αυτή η Ανάσταση δεν είναι ουτοπική, ούτε αφορά ανώτερα όντα.

Και αυτή η Ανάσταση δεν έρχεται «δια μαγείας».

Αυτή η Ανάσταση έρχεται μόνο όταν κάποιος/α αποφασίσει να δεσμευτεί και να κοιτάξει κατάματα το εσωτερικό του…

Αυτή η Ανάσταση έρχεται όταν κάποιος/α αποφασίσει να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του και να την επαναδημιουργήσει όπως ο ίδιος/α επιθυμεί.

Αυτή η Ανάσταση έρχεται όταν κάποιος/α αποφασίσει να αποδεχτεί αυτό που αναφέρει και η Χ. Κατάκη πως « το παρελθόν μας καθορίζει, αλλά δεν μας καταδικάζει».

Αυτή η Ανάσταση έρχεται όταν κάποιος/α αποφασίσει να βγει από τον τάφο και να πάρει τα ηνία της ζωής στα χέρια του/της.