Η Marinara είναι μια ναπολιτάνικη πίτσα με ντομάτα, ρίγανη, σκόρδο, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και μερικές φορές φρέσκο βασιλικό. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η Marinara περιλαμβάνει θαλασσινά, αλλά δεν έχει. Στην πραγματικότητα η πίτσα αυτή αποτελούσε το βασικό φαγητό των ψαράδων όταν επέστρεφαν από το ψάρεμα στον κόλπο της Νάπολης.

Η πίτσα Marinara θεωρείται προστατευόμενο είδος της ναπολιτάνικης πίτσας, με συγκεκριμένους κανόνες που αφορούν τη διαδικασία παραγωγής, τη ζύμη και τα βασικά συστατικά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή της.

Marinaio είναι στα ιταλικά ο ναύτης, επομένως είναι πολύ πιθανό η πίτσα Marinara να καταναλωνόταν αρχικά από τους ναυτικούς. «Σύμφωνα με κάποιους, η πίτσα Marinara επινοήθηκε στην Pizzeria Port’Alba, την παλαιότερη πιτσαρία στον κόσμο, προφανώς για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ναυτικών για μια νόστιμη πίτσα τις μέρες που δεν υπήρχε καλό ψάρεμα, αφού συνήθως έβαζαν αντζούγιες και άλλα ψαράκια», λέει η συγγραφέας φαγητού Pina Sozio, σύμφωνα με άρθρο του BBC.

«Αυτό που είναι πιο λογικό για μένα είναι ότι ήταν η φθηνότερη εκδοχή της πίτσας – μόνο σάλτσα ντομάτας, σκόρδο και ρίγανη – και οι ναυτικοί, μερικοί δηλαδή από τους φτωχότερους ανθρώπους της Νάπολης, την έτρωγαν γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο», λέει ο Zachary Nowak, food expert από το Ινστιτούτο Umbra της Περούτζια. 

Παραδοσιακά, η ζύμη γίνεται με αλεύρι, μαγιά, νερό και αλάτι, ενώ πάνω στην πίτσα μπαίνουν ξεφλουδισμένες, αλεσμένες και αλατισμένες ντομάτες, ρίγανη, σκόρδο και ελαιόλαδο. Εκτός από αυτά τα συστατικά που αναφέρονται, συχνά προστίθεται και βασιλικός αν και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της συνταγής. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Marinara δεν περιλαμβάνει καθόλου τυρί, γεγονός που την καθιστά ιδανική επιλογή για χορτοφάγους, vegans αλλά και όσους έχουν δυσανεξία στη λακτόζη.

Το χαρακτηριστικό μιας αληθινής ναπολιτάνικης πίτσας, συμπεριλαμβανομένης και της Marinara είναι οι φυσαλίδες και το ελαφρύ κάψιμο στις άκρες της ζύμης. Το τελικό αποτέλεσμα να είναι μια πίτσα με παχύρρευστη σάλτσα στο κέντρο χωρίς όμως να έχει μαυρίσει από το ψήσιμο στον ξυλόφουρνο. Τρώγεται με το χέρι, διπλώνοντας τις άκρες για να συγκρατήσεις τη σάλτσα.